S
SA6463
Guest
Up't Land, wo de Tiede sacht vergeiht,
Een Bauer un sien Koh, dat is een Ewigkeit.
As Kalf grootwussen, dicht bi sien Siet,
Schien dat Leven eewig, vull Ruh un Bescheidenheit.
De Koh, so stark, so trou, so bedach,
Bröch Kälvers groot, in'n hellen Dag un in de Nacht.
Man nich een glitt so licht dörch dat Leven,
De Koh, de wusst, wat se kunnt geven.
Johr um Johr, de Kreisloop weer to sehn,
Kälver kemen, man nich all kunn bestahn.
Doch een Koh weer besünners, dat wusst he gau,
Se weer sien Liebling, sien Stütt in't grau.
Denn op en Dag, de Tied harr sien Loop,
Dat ole Tier kreg en Kalf, en nich bloß en Hoop.
Nich een kräftig, groß un stark,
Ne, een lütt Kuhkalf, zart un bannig swach.
De Bauer stünn dor, kiek in de Welt,
Mit Tränen in'n Oog, dat weer em kohle Geld.
De ole Koh keek op, sacht un still,
Un se weten, de Tied geiht wieter, dat weer ehr Will.
De niege Kohkalf, sien Naachfolger vull Leben,
Dat Leven op't Land, dat is geven un nehmen.
De Bauer lehrt, de Kreisloop is klor,
He harr de Tied mi't sien Koh, un hett se verlorn, nu is dat vorbi.
So geiht dat Leven, in'n Rhythmus vun de Natur,
De Bauer, de Koh, un dat niege Abenteuer.
De Tied de löppt, un wi mit ehr,
In dissen Kreisloop, dat is dat, wat wi lern.
Een Bauer un sien Koh, dat is een Ewigkeit.
As Kalf grootwussen, dicht bi sien Siet,
Schien dat Leven eewig, vull Ruh un Bescheidenheit.
De Koh, so stark, so trou, so bedach,
Bröch Kälvers groot, in'n hellen Dag un in de Nacht.
Man nich een glitt so licht dörch dat Leven,
De Koh, de wusst, wat se kunnt geven.
Johr um Johr, de Kreisloop weer to sehn,
Kälver kemen, man nich all kunn bestahn.
Doch een Koh weer besünners, dat wusst he gau,
Se weer sien Liebling, sien Stütt in't grau.
Denn op en Dag, de Tied harr sien Loop,
Dat ole Tier kreg en Kalf, en nich bloß en Hoop.
Nich een kräftig, groß un stark,
Ne, een lütt Kuhkalf, zart un bannig swach.
De Bauer stünn dor, kiek in de Welt,
Mit Tränen in'n Oog, dat weer em kohle Geld.
De ole Koh keek op, sacht un still,
Un se weten, de Tied geiht wieter, dat weer ehr Will.
De niege Kohkalf, sien Naachfolger vull Leben,
Dat Leven op't Land, dat is geven un nehmen.
De Bauer lehrt, de Kreisloop is klor,
He harr de Tied mi't sien Koh, un hett se verlorn, nu is dat vorbi.
So geiht dat Leven, in'n Rhythmus vun de Natur,
De Bauer, de Koh, un dat niege Abenteuer.
De Tied de löppt, un wi mit ehr,
In dissen Kreisloop, dat is dat, wat wi lern.